Gözleyen ve Gözlenen

Akış sensin, sen formundaki farkındalıktır akış. Akışın her zerresiyle her an irtibat halindesinizdir, bir an ya da bir gün değil. Her an. Bunu unutturan tüm uğraşlardan vazgeçin. Bu uğraşlar sizin asıl benliğinize yapay olarak eklenmişlerdir. Bu eklentileri gerçek hayat olarak algılayıp onlar için çaba sarfedersiniz. Elinizden geleni yatığınız halde bunların azmettirdiği tüm sorumlulukları yerine getirdiğiniz halde yine de bir boşluk hissi kaplar içinizi. Oysa herşey yerindedir, faturalar ödenmiştir, sinemaya gidilmiştir, aile, arkadaş ziyaretleri tamamdır, faşizme küfür edilmiştir, kuşa yem verilmiştir. Ama, bir boşluk vardır yinede, yaşayamamakla ilgili. Tüm
bunlar hayatın kendisi değildir aslında. Gerçek hayatın yerine her nasılsa gelip yerleşmiş şeylerdir. İçinizde bir yerlerde bunları bilen bir şey vardır. Bu yaptıklarınız siz değilsinizdir. Bunların siz olmadığınızı söyleyen tarafınızla yüzleşin, yüzleşebilirsiniz. Bu yüzleşme olmadan yeni bir ben yaratmak mümkün olmayacak. Sufilerin ''ölmeden önce ölmek'' dediği şey bu. Hayatın hepsi bu olmamalı diye feryat figan sizi çekiştiren içinizdeki o yaşayan'la yüzleşin. İnsan bunu yapabilir. Sen bir insansın ve yapabilirsin. Bu ses geldiğinde diğer tüm şeyler önemini kaybetmiştir. İlk iş bu sese kulak vermek. Yaşayan biri ancak ve sadece böyle yardımcı olabilir sana.

Aklın araçları kavramlardır. Akıl bunları kullanarak gerçeği parça pinçik eder, böler dağıtır. Ortada gerçek diye birşey kalmayıncaya kadar. Sonra tekrar birleştirip felsefi, siyasi, dini, bilimsel paradigmalar yaratır ve onlara inanmanızı bekler. İnanmanızı bekler çünkü bunlar ispatlanmış, bunlar tanıtılmıştır aklınıza. Oysa realite bölünemez bir bütündür. Onu her hangi bir kavramla yeterince anlatamazsınız, sadece sanal bir izahat yapmış olursunuz. Gerçekliği izah hep yetersiz kalır. Ne gerçekliğe ne kendisine tam olarak ulaşamazsınız. Ama işte ilginç olanda şudur ki, bu arada yol almış olursunuz, biraz yaklaşmış olursunuz.

Nasıl ki bu güne kadarki tüm kavramlar ve akıl yürütmelerimiz çalışmaz, işlemez hurda yığınları haline geldi bundan sonrakiler de öyle olacaklar. O yüzden bildiklerimize sıkı sıkıya sarılmamızı öğütleyen hislerden uzak durmalı. Evet bildiklerimiz var ama bunlar sadece ne kadar çok şey bilmediğimizin ilk ve üstelik minik işaretleri. Görme işini ise aklın araçları kavramlar yapamaz. Ancak, ''bilmiyorum'' diyebileni ise birleşik gerçeklik ilhamlandırabilir. Bilen bilmediğiyle kalır, bilinen bilinemediğiyle. Oysa bilen zihinle,bilinen akışın, birleşikliği bütünlüğü her iki durumu da ortadan kaldırır. Gözleyen ve gözlenen arasındaki ikiliğin yok olduğu yerdir burası. Kadınla erkeğin, dalgayla parçacığın, birle bütünün farkı biter burada.

Gözlenen senin bilinçli katılımını bekler hep. Kendi filmini izlerken aynı zamanda o filmi yönetenin sen olduğunu anlamaktır bu. İşte burada yaratan ve yaratılan ayrımı yok olur. Bunun anahtarı ise yoğunlaşmak, dikkat ve özen göstermek. Neye olursa olsun akışın her hangi bir yerine, bir şeyine bir canlısına bitkisine. Dikkat, özen yoğunluk gösterin, ötesi bilmeden bilmeye açılır. Bu durumda yaratan kim yaratılan kim belli olmaz, bütünleşir, birleşir. Yaratanla yaratılanın dansı başlar. Alanla veren belli olmaz. Birlik, tevhid, bütünlük dansıdır bu. Kendi ritmini, kendi zamanını bulur. Burayla tek tek ya da topluca tanışınca mekanik zamandan çıkar o zihin ve kendi zamanını yaşar. Kendi zamanını yaşayan diğer zihin komşularıyla göz göze gelmenin yolu budur. Yaşamak işte orada başlar.